زمینه و هدف: از جمله مشکلات سربازان افسردگی، اضطراب و ناسازگاری است و روانشناسی مثبت نگر درصدد است که به جای توجه به ناتوانی ها و ضعف ها بر جنبه های مثبت هم تاکید کند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت مثبت نگری بر سلامت عمومی و سلامت معنوی سربازان انجام گرفت. روش ها: نوع مطالعه نیمه تجربی و جامعه پژوهش شامل سربازان دو شهرستان در غرب ایران در سال 1395-96 بود. نمونه مورد پژوهش شامل 150 نفر از سربازان بودند که با روش در دسترس انتخاب شدند. تخصیص سربازان در گروه آزمایشی (75 نفر) و گروه کنترل (75 نفر) به صورت تصادفی ساده انجام شد. در آغاز مطالعه، سربازان با استفاده از پرسشنامه سلامت عمومی GHQ))" و پرسشنامه سلامت معنوی Ellison و Palutzianمورد ارزیابی قرار گرفتند. مداخله 4 جلسه ای به مدت یک ماه بر روی گروه آزمایش اجرا شد. به گروه کنترل آموزشی ارایه نشد. پس آزمون از طریق پرسشنامه های ذکر شده یک ماه بعد از مداخله در هر دو گروه اجرا شد. یافته ها: در گروه مداخله 67 و گروه کنترل 70 سرباز در تحلیل نهایی حضور داشتند. میانگین سن در هر دو گروه آزمایش و کنترل 1/1± 4/19 سال بود و میانگین مدت خدمت سربازی در گروه آزمایش 2/2± 8/10 ماه و در گروه کنترل 9/1± 4/12 ماه بود. دو گروه از نظر سن، وضعیت تاهل، تحصیلات، مصرف سیگار، فعالیت بدنی و وجود بیماری خاص تفاوت معنی داری با هم نداشتند وهمسان بودند. آموزش گروهی مثبت نگری بر سلامت عمومی و سلامت معنوی سربازان به صورت متوسط تأثیر دارد (p<0. 001). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که می توان از روش آموزش مهارت های مثبت نگری به عنوان روشی کارآمد برای افزایش سلامت عمومی و سلامت معنوی سربازان استفاده نمود.

مقدمه: سلامت روانشناختی معلمان بر شیوه عملکرد آنان و سلامت روانی دانش آموزان تاثیر دارد، لذا به کارگیری آموزش های روانشناختی مناسب به معلمان ضروری است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های مثبت نگری بر کیفیت زندگی و شکوفایی روانشناختی معلمان دوره ابتدایی شهرستان چابهار انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود که در آن معلمان دوره ابتدایی شهرستان چابهار در سال 1399 مورد مطالعه قرار گرفتند. تعداد 40 معلم آقا و خانم با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند (هر گروه 20 معلم). گروه آزمایش آموزش مهارت های مثبت نگری را در بهمن ماه 1399 طی 8 جلسه 90 دقیقه ای با رعایت پروتکل بهداشتی دریافت نمودند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های کیفیت زندگی والتون و مقیاس شکوفایی روانشناختی هژبریان و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره در سطح معناداری کمتر از 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین پیش آزمون متغیرهای کیفیت زندگی و شکوفایی روانشناختی قبل از مداخله در گروه آزمایش به ترتیب 20/102 و50/37 بود که پس از مداخله به 75/118 و 60/51 تغییر یافت. همچنین یافته ها اختلاف معنی داری در متغیرهای کیفیت زندگی و شکوفایی روانشناختی معلمان در پیش آزمون و پس آزمون در گروه آزمایش نشان داد (001/0>P). به عبارت دیگر 41 درصد تفاوت ها در نمرات پس آزمون کیفیت-زندگی و 51 درصد تفاوت ها در نمرات پس آزمون شکوفایی روانشناختی معلمان مربوط به تاثیر آموزش مثبت نگری بوده است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد برگزاری دوره های آموزشی مهارت های مثبت اندیشی به صورت یک برنامه مدون و منظم در طول دوره های آموزش ضمن خدمت معلمان باید مورد توجه صاحب نظران و برنامه ریزان نظام تعلیم و تربیت قرار گیرد.

پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت مثبت نگری بر افزایش شادکامی و کاهش باورهای غیر منطقی دانش آموزان نابینا انجام گرفت. نمونه مورد پژوهش شامل 30 نفر از دانش آموزان نابینا (15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه) بود که به صورت نمونه گیری در دسترس از یکی از مراکز نابینایان شهر تهران انتخاب و بطور تصادفی در دو گزوه جایگزین شدند. آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه «شادکامی آکسفورد آرجیل و لو» و پرسشنامه «باورهای غیر منطقی جونز» بعنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. مداخله 8 جلسه ای بر روی گروه آزمایش اجرا شد. جهت سنجش اثر بخشی برنامه آموزشی مثبت نگری بر شادکامی و باورهای غیر منطقی دانش آموزان نابینا از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش گروهی مثبت نگری بر شادکامی و باورهای غیر منطقی (ضرورت تایید و حمایت دیگران، انتظار بیش از حد از خود، تمایل به سرزنش خود، واکنش به ناکامی، بی مسوولیتی عاطفی، بیش نگرانی توام با اضطراب، اجتناب از مشکلات، وابستگی به دیگران، نامیدی نسبت به تغییر، کمال گرایی) تاثیر دارد. در نتیجه می توان از روش آموزش مهارت های مثبت نگری به عنوان روشی کارآمد برای افزایش شادکامی و کاهش باورهای غیر منطقی دانش آموزان نابینا استفاده نمود.

سابقه و هدف بیماری نارسایی مزمن قلبی و پیامدهای جسمانی و روانی ناشی از آن سبب کاهش امید به زندگی بین بیماران مبتلا می شود؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر یک برنامه ارتقای مهارت مثبت نگری بر امید به زندگی در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن قلبی انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده؛ 72 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن قلبی بستری در بخش داخلی C مرکز درمانی چمران شهر اصفهان با روش نمونه گیری تصادفی با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه آزمون (36 نفر) و کنترل (36 نفر) ارزیابی شده اند. برنامه ارتقای مهارت مثبت نگری در طول 6 جلسه انجام شده است. ابزار جمع آوری داده ها مقیاس امید به زندگی اسنایدر (SHS) بوده که این پرسش نامه در سه مرحله، قبل، بلافاصله و یک ماه پس از انجام مداخله توسط بیماران پاسخ داده شده اند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 22 با استفاده از آزمون آماری توصیفی، آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر و آنالیز واریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شده اند. سطح معناداری در این مطالعه 0.05 >P در نظر گرفته شده است. یافته ها: بر طبق نتایج حاصل از این مطالعه میانگین نمره امید به زندگی و ابعاد آن درگروه مداخله در مرحله بلافاصله بعد و یک ماه پس از مداخله به نسبت قبل از مداخله افزایش معناداری نشان داده است (0.001>P)؛ در حالی که در گروه کنترل میانگین نمره امید به زندگی و ابعاد آن در زمان های بیان شده تفاوت آماری معناداری به دست نداده است (0.05

زمینه و هدف: اضطراب نقش موثری در افت ویژگی های هیجانی و روانشناختی دارد. بنابراین، هدف این مطالعه تعیین اثربخشی آموزش مهارت های مثبت نگری بر فراهیجان های مثبت و منفی و سازگاری هیجانی، اجتماعی و آموزشی در دانش آموزان دختر ابتدایی مضطرب بود.روش پژوهش: این مطالعه از نظر هدف، کاربردی و از نظر اجرا، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر ابتدایی مضطرب پایه ششم مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ارومیه در فصل بهار سال 1402 بودند. نمونه مطالعه، 40 کودک بود که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای با مهارت های مثبت نگری آموزش دید و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس فراهیجان های مثبت و منفی (میتمانسگروبر و همکاران، 2009)، سیاهه سازگاری (سینگ و سینها، 1993) و سیاهه اضطراب (بک و همکاران، 1988) بودند. داده های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند.یافته ها: یافته ها حاکی از آن بود که بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر فراهیجان های مثبت و منفی و سازگاری هیجانی، اجتماعی و آموزشی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر، آموزش مهارت های مثبت نگری باعث افزایش فراهیجان های مثبت، کاهش فراهیجان های منفی و بهبود سازگاری هیجانی، اجتماعی و آموزشی در دانش آموزان دختر ابتدایی مضطرب شد (001/0P<).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، برنامه ریزی برای استفاده از آموزش مهارت های مثبت نگری جهت افزایش فراهیجان های مثبت، کاهش فراهیجان های منفی و بهبود سازگاری هیجانی، اجتماعی و آموزشی در دانش آموزان دختر ابتدایی مضطرب می تواند مفید و موثر باشد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین صفات ارجاعی مثبت و منفی به خود و مولفه های مثبت نگری انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی بود که تعداد 187 نفر (82 پسر و 105 دختر) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد، مقیاس امید اسنایدر، پرسشنامه جهت گیری زندگی و سیاهه صفات ارجاعی به خود بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین شادکامی و امید به زندگی افراد با صفات مثبت ارجاع به خود، رابطه مثبت معنادار و با صفات منفی ارجاع به خود، رابطه منفی معنادار وجود داشت، اما بین میزان خوش بینی با صفات مثبت و منفی ارجاع به خود، رابطه معناداری یافت نشد. همچنین بین صفات مثبت ارجاع به خود با صفات منفی ارجاع به خود، رابطه منفی معنادار به دست آمد. از طرفی دیگر نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که شادکامی و امید، تبیین کننده های معناداری برای صفات مثبت ارجاع به خود بودند و برای صفات منفی ارجاع به خود تنها متغیر امید با میزان تبیین کننده منفی معناداری بود. به نظر می رسد، پردازش اطلاعات مثبت و منفی که به خود مربوط می شوند تحت تاثیر میزان مثبت نگری افراد است. چهارچوب خودارزیابی، روش مناسبی برای اجرا در پژوهش های روان شناسی مثبت است.

پیشرفت های اخیر روانشناسی مثبت نگر برای سازمان ها، مدیران و کارکنان سودمند بوده و نگرشی جدید، متفاوت و کاربردی در جهت توسعه ظرفیت های فردی، گروهی و سازمانی ایجاد کرده است. از طرفی افزایش مهارت در قضاوت برای حسابرسان امری اساسی است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر مثبت نگری بر قضاوت حرفه ای حسابرسان می باشد. پژوهش حاضر بر حسب هدف، از نوع کاربردی و از نظر روش اجرای تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است و ابزار سنجش و گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته است. جامعه آماری شامل 91 نفر از خبرگان عضو جامعه حسابداران رسمی می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید. جهت تجزیه تحلیل فرضیات پژوهش از نرم افزار Smart-PLS استفاده شده است. یافته ها نشان داد که عوامل فردی بر مثبت نگری حسابرسان و مثبت نگری حسابرسان بر عوامل حرفه ای و عوامل حرفه ای بر پیشرفت و توسعه حرفه ای حسابرسان تاثیر دارد. همچنین نتایج حاکی از این است که مثبت نگری در جهت تقویت تردید منطقی و مکملی برای تریدگرایی و قضاوت حرفه ای حسابرسان است.